Anne olmak.... Çocuğumuzun başına gelecek tüm kötülüklere biz anneler göğüs gersek, onlar hiç üzülmese hiç ağlamasa hiç hasta olmasa...Ama hayat işte çocuklar düşe kalka büyüyorlar. Ne kadar korumacı olsak da olacağın önüne geçilmiyor gerçekten.
Oğlum geçen hafta parkta kaydıraktan kayarken düşüp köprücük kemiğini kırdı.
Eşim hemen hastaneye götürmüş bana da telefonla haber verdi. Telefonda ciddi bir şey olmadığını söylese de hastanede oğlumu görene kadar kafamda kurduğum felaket senaryolarını anlatamam sizlere. Koştur koştur oğlumun yanına gittim. Baktım sedyede oturtmuşlar oğlumu, çekinmiş belli doktordan, bakıcımız ağlamaklı. Oğlum beni görünce alttan alttan masum bakarak doktor duymasın diye usul usul "KOLUM ÇOK ACIYO ANNE" dedi. O an içim parçalandı, biliyorum çok ciddi bir şey değil ucuz atlatmışız ama anne yüreği oğlumu öyle görünce gözlerim doldu.
Doktorumuz klavikula bandajı almamızı, 10 güne kadar kırığın iyileşeceğini söyledi ve hastaneden ayrıldık.
Tam 3 gün sonra benim diş apse yaptı. Yüzüm davul gibi şişti, ağrıdan uyuyamaz, konuşamaz oldum.Oğlum bir koltukta yatarken ben de diğer koltuğa yerleştim. Çocuğum ilgi beklerken ben diş ağrısıyla kıvrandım. İmdadıma annem ve babam yetişti. Ben diş ağrım ile uğraşırken oğluşuma baktılar.
Ve böyle hasta 1 haftayı geride bıraktık. Kendimi çok yorgun, halsiz hissediyorum. Hemen hafta sonu gelse de ayaklarımı uzatıp biraz keyif yapsam.
Herkese sağlıklı günler diliyorum. Allah çocuklarımızı kazalardan korusun...
